FELIZ DÍA DO LIBRO

QUERIDAS FAMILAS, 

Cos ingredientes(as vosas palabras, imaxinación ,emocións...) que atopamos comezamos a cociñar e xa sabedes , foi un sen parar. Esperamos que vos guste este poema cociñado, que sen  as vosas palabras non dariamos creado.

Moitas grazas a todos e todas, preparádevos para degustar un poema sen igual.

POEMA COCIÑADO

"Comeza este poema

que sae do corazón

con todas as vosas palabras

tan cheíñas de amor

Un día máis estou morriñento

Todo isto me resulta moi cruento

e, aínda que preciso dun agarimo,

as miñas propias ganas reprimo.

Pola fiestra entraban

recendos frescos de papoula

e o seu aroma aloumiñaba

cada recanto do fogar

A felicidade parecía agochada

nunha noite sen luar

máis a resistencia do toxo

nunca a ía doblegar.

Na casa, faltaba o sono .

A fragancia transportounos

a unha infinda pradaría

ateigada de flores.

Co perfume chegou a esperanza,

a ledicia, a solidaridade

que transformada en agasallo

inundou aquel  lar de liberdade

Nestes momentos de solidaridade

no que todos temos moita forza

acordámonos desas amizades

con gran felicidade

As ás da bolboreta

aínda que enferruxadas

non deixan de agochar

a forza do bico esperado.

E o corazón latexa

cal cabalo desbocado

á espera de dar apertas

como agasallos desexados

Nunha noite de luar

o can ouveou,

rinchou o cabalo,

a aguia chiou,

miañou o gato,

a avéspora zoou.

E a bolboreta?

Espertou

Era un pouco toxo,

Falou.

-Eu non!

E marchou.

Cada momento que estás aí

como un cabalo me fas sentir.

Neste intre de escuridade,

busco esperanzas de liberdade.

non teñas medo, estamos aquí.

bicos e apertas esperan por ti.

Non fago por gusto este esforzo voraz,

senón polo meu anhelo de saúde e paz.

Oxalá puidera brincar ata a abrótea

ou botar a voar coma unha gaivota.

Non perdades a esperanza,

pronto poderedes dar,

todos eses bicos e apertas

a todas as vosas amizades.

Non, todos temos a esperanza

de volver a aloumiñar

a esas persoas tan riquiñas

que nos están a esperar

Persoas como os irmáns e os curmáns

que igual que o toxo  segue amarelo  e

o amorodo  segue  vermello

eles por nós esperarán

Que agasallo tan apreciado

neste tempo anhelado

estamos a esperar

como  un prato de patacas

a liberdade chegará

Resistirei como o enxebre

Cando o reloxo nos deixe

sairemos en patinete

E deixaremos a saudade, 

chegará a liberdade.

Eu serei moi feliz de estar con vós aquí"

Moitas grazas tamén a todos os mestres e mestras (os meus axudantes), que o fixeron posible.